Lidstaten zonder handboeien

"We moeten nationale politici meer Europese verantwoordelijkheid toekennen", zo zeggen Sander Loones en Anneleen Van Bossuyt in een opiniestuk in De Standaard (13/11/2015 p. 41). 

Nationale parlementen meer verantwoordelijkheid geven in het EU debat? Terugkeer naar de kerktoren!  Het verminderen van administratieve rompslomp die economische groei belemmert? Vrij spel  voor frauderende multinationals! Nieuwkomers eerst vragen om bij te dragen voordat ze sociale steun kunnen krijgen? Een aanval op onze sociale zekerheid, een sociale race to the bottom!

Kritische analyses over Europese pijnpunten en voorstellen om de EU te hervormen, worden door traditionele politici weggezet als bekrompen, asociaal en anti-Europees. Wie dit doet maar anderen tegelijk populisme verwijt, past het even in de spiegel te kijken. Opvallend is dat ook Bart Brinckman dergelijke argumenten overneemt in zijn editoriaal gisteren.

Liefde is... eerlijk zijn met elkaar. Net daarom legt de N-VA de vinger wél op de Europese wonden en pleiten wij voor een stevige dosis eurorealisme. Net daarom willen we de onderhandelingen van de Britten gebruiken om de EU te hervormen. Een sterk hervormde EU is niet enkel goed voor het Verenigd Koninkrijk, maar ook voor de andere Europese lidstaten en zeker voor Vlaanderen.

Met meer dan 500 miljoen burgers is de Europese interne markt de grootste binnenmarkt  ter wereld. Door die verder te verdiepen kan de EU een nog grotere bijdrage leveren aan de welvaart van de Europeanen. Een digitale interne markt kan 3,8 miljoen jobs opleveren. De energie-unie zou buurlanden meer met elkaar verbinden en ons 40 miljard euro besparen. Een meer eengemaakte kapitaalmarkt biedt onze start-ups een steuntje in de rug, zodat ze niet naar de VS moeten verhuizen eens ze willen groeien. Eurorealisme betekent dat we die verandering ook echt én snel realiseren.

Het betekent ook knippen in overbodige reglementitis die concurrentie bemoeilijkt. Want al te vaak nog zijn Europese regels op maat geschreven van multinationals. Minder en betere wetgeving zal in de eerste plaats kmo's ten goede komen. Ook het tekenen van meer handelsovereenkomsten - zoals het vrijhandelsakkoord met de VS - biedt tal van voordelen voor onze consumenten en onze ondernemingen.

Een Unie die sterk is waar nodig, met een prominente plaats voor verantwoordelijke lidstaten. Ook dat is eurorealisme. Wie kiest voor Europese eenheidsworst ontkent onze diversiteit. Wie alles wil europeaniseren en eerlijke concurrentie tussen lidstaten onmogelijk maakt, verzwakt de kleinere lidstaten. Wie pleit voor Europese belastingen, pleit vooral voor hogere belastingen. Wie meent dat de EU telkens moet overnemen wanneer lidstaten zich niet aan de afspraken houden, die ondergraaft elk nationaal verantwoordelijkheidsgevoel.

En laat dat nationale niveau nu net ook het niveau zijn waar burgers in de eerste plaats op steunen om hun wensen kenbaar te maken. Het niveau waar zij het dichtste bij staan. De EU is geen democratie, het is een som van 28 en meer democratieën. We zouden nationale politici net een grotere stem en meer Europese verantwoordelijkheid moeten toekennen. En duidelijke Europese afspraken zouden lidstaten die ze niet respecteren moeten verplichten op de blaren te zitten.

Geëngageerde Europese lidstaten zijn bij uitstek nodig wanneer de asielcrisis in beeld komt. Ja, een gecoördineerde aanpak is nodig om bijvoorbeeld de buitengrenzen strikt te bewaken en een eerlijke spreiding over alle lidstaten te garanderen. Maar zolang sommige lidstaten hun naïeve koers blijven varen, zal elk beleid falen. Zolang Merkel de wereld uitnodigt en haar gasten vervolgens bij haar buren te slapen wil leggen, wordt elk Europees draagvlak ondergraven. Europese betrokkenheid zal er enkel komen wanneer lidstaten niet langer de problemen moeten oplossen die andere lidstaten en de falende EU veroorzaken. 

Een sterk netwerk van verantwoordelijke lidstaten. Europese instellingen die daarbovenop sterk zijn waar nodig. Dat is de richting die we uitmoeten. Wie blind pleit voor meer en meer Europa, en voor gehandboeide lidstaten, levert de EU geen dienst. Wat we nodig hebben is een nieuw Europees model dat de Unie door het stormweer voert. Eurorealisme is daarbij een uitstekend kompas.